Każda utrata zęba prowadzi do przebudowy wyrostka zębodołowego szczęki lub żuchwy której najczęstszym efektem jest zanik kości prowadzący do powstania niekorzystnych warunków anatomicznych. Uniemożliwiają one wówczas poprawną implantację. Sukces implantacji uzależniony jest od prawidłowego umiejscowienia implantów, zgodnie z pozycją rekonstruowanych zębów. Jeżeli ilość kości w tym obszarze jest niewystarczająca, konieczne jest przeprowadzenie zabiegów regeneracyjnych takich jak augmentacja (nadbudowa) kości.
Idealnym materiałem do augmentacji jest kość autogenna, czyli własna, a miejscem pobrania według metody Khourego ze względu na łatwy dostęp chirurgiczny jest obszar zatrzonowcowy żuchwy.
Zabieg odbywa się wewnątrzustnie w znieczuleniu miejscowym. Lekarz wykonuje niewielkie nacięcie za trzonowcami a następnie pobiera kilkucentymetrowy fragment kości który po wymodelowaniu i dopasowaniu kształtem umieszcza w miejscu braku kostnego tworząc przykręcany „daszek”. Powstałą szczelinę wypełnia rozdrobnioną kością gąbczastą uzyskaną z pobranego bloku kostnego.
Po kilku miesiącach organizm przebudowuje materiał we własną i pełnowartościową kość pacjenta, gotową na obciążenie implantami.
Wielokrotnie udowodniono, że kość własna przewyższa inne materiały kościozastępcze pod względem biologicznym czy immunologicznym. Kość autogenna uznawana jest za najlepsze rozwiązanie ponieważ o wiele łatwiej podlega procesom regeneracyjnym, jest biokompatybilna i rzadko dochodzi do odrzutu przeszczepu kości własnej, nie ma zagrożenia przeniesienia żadnych chorób zakaźnych, a efektem jej przebudowy jest nowa żywa kość.
Jeżeli jednak chcemy uniknąć dodatkowego zabiegu chirurgicznego, istnieje możliwość augmentacji kości innymi materiałami do sterowanej regeneracji kości.
Na polskim rynku są dostępne produkty ze wszystkich grup substytutów kości: allogeniczne, alloplastyczne i ksenogenne.
- Kość ludzka z banku tkanek czyli allogenny preparat pochodzący z ludzkich zwłok, poddany procesowi liofilizacji czyli mrożenia i suszenia, to jedna z alternatyw dla kości własnej pacjenta.
- Kość pochodzenia zwierzęcego czyli ksenogenna. Preparat pobierany z kości bydlęcej lub wieprzowej. Minusem materiału jest fakt, że opracowana kość traci swoją odporność na złamania. Z tego powodu nie jest stosowana w miejscach narażonych na zwiększone obciążenia
- Kość syntetyczna czyli alloplastyczna jest wytwarzana syntetycznie czyli pochodzi z naturalnych źródeł takich jak korale, algi czy nieorganiczne fosforany trójwapniowe. Jednak ze względu na zbyt dużą elastyczność i małą wytrzymałość nie nadają się do uzupełniania kości przenoszącej duże obciążenia.
Planowanie zabiegu odbywa się na podstawie wywiadu pacjenta, tomografii komputerowej oraz badania klinicznego.
Poniżej przedstawiamy Nasze przypadki tego rodzaju agumentacji kości.
Przypadek nr.1
Przed, podczas i po zabiegu.
Przypadek nr.2
Zdjęcia rtg.
Przed w trakcie i po zabiegu.
Przypadek nr.3
Zdjęcia rtg.
Przed, podczas i po zabiegu.
Przypadek nr.4
Zdjęcia rtg.
Przed, podczas i po zabiegu.
